ตอนจบแบบที่ 2 เกรอลท์เลือกกล่าวหาคาตาคัน
‘ข้ามีเหตุผลที่เชื่อได้ว่าหญิงสาวผู้นี้เป็นเหยื่อของคาตาคัน ข้ารู้ว่ามันสามารถหาทางเข้ามาในคฤหาสน์และแฝงตัวไปกับแขกในงานด้วยการล่องหน แวมไพร์ตนนี้รินไวน์ให้กับเหยื่อแก้วแล้วแก้วเล่า อาจเป็นเพราะว่ามันต้องการให้นางออกไปจากโถงเต้นรำ ต่อมาเมื่อสตรีนางนั้นออกไปข้างนอกด้วยเหตุผลอย่างอื่น มันก็ฉวยโอกาสจู่โจมและสังหารนาง’
บรรดาแขกในงานส่งเสียงอื้ออึงด้วยความตื่นตระหนก ใบหน้าของโอริอานนาปรากฏเค้าลางสีหน้าบูดบึ้ง
‘ไปคุยกันเป็นการส่วนตัวดีกว่า’
ห้องที่พวกเขาเดินเข้าไปมีเพียงแสงสลัวนวลตา ตราประจำสำนักของเกรอลท์สั่นไหว
‘เผยตัวออกมา’ โอริอานนาออกคำสั่ง
อากาศที่มุมห้องสั่นกระเพื่อมราวกับภาพลวงตาในวันที่อากาศร้อน แล้วสายตาของทุกคนในห้องก็เห็นใบหน้าอัปลักษณ์อันมีช่วงปากและจมูกบี้แบนเหมือนค้างคาว พร้อมกับกรงเล็บที่ยาวพอ ๆ กับลูกศรหน้าไม้
‘เก็บคำพูดของเจ้าไว้เถอะ วิทเชอร์’ โอริอานนาเตือนเกรอลท์ที่ทำท่าจะพูดอะไรออกมา ‘ใช่แล้ว ข้าเป็นคนอนุญาตให้ทีกันเข้ามาในงานเลี้ยงได้ ด้วยเงื่อนไขห้ามแตะต้องสิ่งมีชีวิตอื่น’
คาตาคันยักไหล่ ‘ข้าก็ทำตามข้อตกลงนะ ข้าไม่ได้แตะต้องสิ่งมีชีวิตอื่นเลย ’
‘โกหกหน้าด้าน ๆ’ วิทเชอร์แย้ง มือของเขาเตรียมพร้อมในท่าร่ายคาถาอีกนี
‘ไม่จำเป็นหรอก’ โอริอานนาตอบอย่างครุ่นคิด ‘ทีกันชอบเรื่องชั่วช้าก็จริง แต่เขาไม่เคยโกหกข้า มานี่สิ ข้าต้องตรวจดูอะไรสักหน่อย’
ตอนแรกแดนดีไลออนก็ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะแสงเงาในห้อง หรือใบหน้าของโอริอานนาได้เปลี่ยนรูปร่างไปจริง ๆ ใบหน้าของนางดุร้ายเหมือนนกนักล่า ดวงตาของนางสะท้อนประกายวาบเป็นสีแดง นิ้วเรียว ๆ จับคว้าศีรษะของคาตาคันเอาไว้แล้วเชิดหน้ามันขึ้นด้วยกรงเล็บคมกริบของนาง นางสูดดมกลิ่นอยู่นาน และเสียงนั้นทำให้นักกวีรู้สึกหนาวขึ้นมาทันที บางทีเขาก็เผลอลืมไปว่ากำลังคุยอยู่กับอะไร
โอริอานนาปล่อยมือจากคาตาคัน สีหน้าของนางกลับมาสงบนิ่งราวกับผิวน้ำของทะเลสาบในคืนที่ไร้ลมพัดผ่าน
‘ไม่ใช่กลิ่นเลือดสด ๆ เขาดื่มเลือดจากคนตาย’
ประตูห้องถูกเปิดดังโครม คนรับใช้คนหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา โค้งคำนับสุดตัว เขาไม่ได้สนใจว่าในห้องมีสัตว์ประหลาดตัวสูงเกือบถึงเพดานอยู่ด้วย คาตาคันรีบเปลี่ยนร่างให้ดูโปร่งใสทันที
‘ท่านหญิง! ประติมากรวาเลนไทน์พังหน้าต่างกระโจนหนีออกไปทางลานกว้างแล้วขอรับ เขาหนีไปก่อนที่จะมีใครจับตัวเขาได้ ท่านหญิง ท่านจะสั่งการอย่างไรขอรับ?’
‘ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง เจ้าออกไปได้แล้ว’
วิทเชอร์รู้สึกวูบวาบที่ต้นคอ ใบหูของคาตาคันตั้งผึงในจังหวะเดียวกัน
‘เจ้ากล่าวหาผิดตัว’ โอริอานนากล่าว ‘แต่อย่างน้อยเราก็ทำให้สัตว์ตัวนี้วิ่งหนีออกมาจากที่ซ่อนได้ เจ้าอยากพูดอะไรกับเหยื่อตัวน้อยของเราบ้างไหม?’
นางแสยะยิ้ม เขี้ยวยาว ๆ โผล่พ้นริมฝีปากของนาง
********************
เลือกตอนจบแบบอื่น
แบบที่ 1 เกรอลท์เลือกกล่าวหาวาเลนไทน์
แบบที่ 3 เกรอลท์เลือกกล่าวหาซียานนา
หรือย้อนกลับไปอ่านม้วนบันทึก
อ่าน >> 📜🔴 ม้วนบันทึกสีแดง (เนื้อเรื่องฝั่งแดนดีไลออน)
อ่าน >> 📜🔵 ม้วนบันทึกสีฟ้า (เนื้อเรื่องฝั่งเกรอลท์)
ไม่มีความคิดเห็น