ตอนจบแบบที่ 1 เกรอลท์เลือกกล่าวหาวาเลนไทน์
‘ในตอนแรก เบาะแสนั้นชัดเจนจนเข้าใจเป็นอย่างอืนไม่ได้ รอยเขี้ยวบนลำคอของเหยื่อมาจากการกัดของแวมไพร์ แต่บางอย่างบอกข้าว่ายังมีอะไรมากกว่านั้น บนผิวของนาง ข้าเห็นว่ามีจุดเลือดออกใต้ผิวหนังรวมอยู่ด้วย ซึ่งอุ้งมือของแวมไพร์จะไม่ทิ้งร่องรอยเช่นนั้น น่าจะเป็นฝีมือของมนุษย์มากกว่า แขนเสื้อที่ฉีกขาดและไข่มุกที่หล่นกระจัดกระจายรอบ ๆ ร่างเหยื่อบ่งบอกถึงการดิ้นรนขัดขืน การจู่โจมของพวกแวมไพร์ชั้นสูงจะสะอาดหมดจดกว่านี้มาก บังเอิญว่าข้าเดินชนเข้ากับคนคนหนึ่งตรงทางเดิน กระเป๋าของคนผู้นี้มีไข่มุกแบบเดียวกับสร้อยคอเหยื่อ และมันก็ร่วงหล่นลงมา คนรักที่มีสันดานน่ารังเกียจหลายคนสามารถลงมือสังหารคู่รักเพราะแรงหึงได้ ข้าคิดว่าในคืนนี้พวกเราหลาย ๆ คนคงได้เห็นการกระทำที่แสดงถึงความอิจฉาริษยาอย่างรุนแรง หลักฐานทุกอย่างล้วนบ่งบอกว่าฆาตกรคือประติมากรวาเลนไทน์’
บรรดาแขกเหรื่อต่างผละออกห่างจากศิลปินนักปั้นราวกับฝูงปลาแหวกหนีฉลาม ประติมากรมองซ้ายมองขวาอยู่ครู่หนึ่ง พยายามหาทางหลบหนี แต่แล้วก็หาไม่พบ ในที่สุดเขาก็เงยหน้าขึ้นอย่างโอหังพร้อมกับชี้หน้าแดนดีไลออน
‘มันนั่นแหละ! ต้องเป็นมันที่เฝ้ารอจูเลียตของข้าอยู่ หลังจากที่พวกเราเตะตูดมันออกไปจากที่นี่!’
สายตาทุกคู่ย้ายไปที่อีกฝั่งของห้อง
‘แน่นอนอยู่แล้ว!’ ใครบางคนตะโกนออกมาจากกลุ่มฝูงชน
‘วาเลนไทน์คือพวกพ้องของเรา ส่วนเจ้านั่นเป็นแค่คนจร! เขานั่นแหละที่ฆ่านาง แล้วยังกุเรื่องเสื่อมเสียให้วิทเชอร์พูดจาใส่ร้ายท่านศิลปินอีก!’
เสียงอื่น ๆ เริ่มดังขึ้นมาสมทบ จนกระทั่งมีเสียงกรีดร้องดังแหวกขึ้นมาทันควัน ทันใดนั้นเอง ท่ามกลางเสียงพึงพำของแขกเหรื่อ เสียงหนึ่งก็ดังกึกก้องกังวาน เสียงนั้นออกคำสั่งและคมกริบราวกับเหล็กกล้า
‘ถ้ามีใครกล้าเรียกจูเลียนของข้าว่าคนจร คนสารเลว ว่าร้ายเขาด้วยคำใด ๆ ก็ตาม หรือกล่าวหาว่าเขาเป็นฆาตกร ข้าจะรัดบ่วงเชือกเหนือตะแลงแกงลงบนคอของคนผู้นั้นด้วยมือของข้าเอง แม้ว่าข้าจะเกลียดชังการใช้ความรุนแรงที่สุดก็ตาม’
ดัชเชสแอนนา เฮนเรียตตา ปลดหน้ากากของพระองค์ออก และใช้พระวรกายยืนขวางแดนดีไลออนจากทุกคน แขกในงานพากันโค้งศีรษะแสดงความเคารพต่อผู้ปกครองที่กำลังกราดเกรี้ยว บางคนถึงกับลงไปนั่งคุกเข่าพึมพำขอพระราชทานอภัยโทษ
‘วิทเชอร์ เจ้ามั่นใจหรือเปล่าว่าไม่ผิดตัว?’ แอนนา เฮนเรียตตา ตรัสถาม
ดัชเชสส่งสัญญาณ เหล่าราชองครักษ์ที่แฝงตัวเข้ามาในงานเลี้ยงต่างกรูกันออกมาจากฝูงชนเพื่อจับตัววาเลนไทน์ ประติมากรดิ้นรนขัดขืนราวกับปลาที่ถูกจับ แต่มิอาจหลุดพ้นเงื้อมมือที่จับฉวยเขาไว้อย่างแน่นหนา
‘สำหรับไอ้คนที่ไม่มีเพลงกวีอยู่ในหัวใจ และบังอาจเรียกเพลงของข้าว่ากองขี้’ แดนดีไลออนกล่าวขณะพวกราชองครักษ์พาตัวฆาตกรออกไปจากคฤหาสน์ ‘ความบรรลัยเท่านั้นรอเจ้าอยู่
วิทเชอร์ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
********************
เลือกตอนจบแบบอื่น
แบบที่ 2 เกรอลท์เลือกกล่าวหาคาตาคัน
แบบที่ 3 เกรอลท์เลือกกล่าวหาซียานนา
หรือย้อนกลับไปอ่านม้วนบันทึก
อ่าน >> 📜🔴 ม้วนบันทึกสีแดง (เนื้อเรื่องฝั่งแดนดีไลออน)
อ่าน >> 📜🔵 ม้วนบันทึกสีฟ้า (เนื้อเรื่องฝั่งเกรอลท์)
ไม่มีความคิดเห็น